Chronisch vind ik positief klinken
Bezorgde collega´s
´Ik had vlak voor de vakantie last van een opgezette buik en ik kon niet goed naar de wc. Eind augustus kreeg ik daar een vervelend hoestje bij. Bezorgde collega´s vonden dat ik naar huisarts moest gaan. Toen twee antibioticakuren niets uithaalden, wilde ik een longfoto. Toen was het meteen duidelijk. Drie liter vocht. Een dag later hoorde ik dat het om uitgezaaide eierstokkanker ging. Ongeneeslijk ziek. Van de ene op de andere dag.’
Van palliatief naar curatief
´Ik kreeg een standaardbehandeling. Drie chemokuren, een operatie en nog eens drie chemokuren. Mijn toenmalige arts gaf me nog een jaar. Gelukkig sloeg de behandeling aan. Zo goed zelfs, dat de gynaecoloog-oncoloog concludeerde dat de behandeling misschien wel als curatief gezien mocht worden. Toen moest ik mezelf herpakken. Want alles stond in het teken van mijn laatste levensjaar en de gedachte dat ik dood zou gaan. Ik had daar naar toe gewerkt. Over alles lag de schaduw van de laatste keer, en ineens hoor je: ´Het gaat niet door.´ Hoe moest ik nu verder met mijn leven?’
Afwachtend beleid
´Ik vond een nieuw evenwicht om met de nieuwe situatie om te gaan. Helaas kwam de kanker weer terug. Na verschillende behandelingen heb ik samen met mijn arts gekozen voor een afwachtend beleid. Niets doen dus. Zes jaar na mijn diagnose kreeg ik een bloedonderzoek en CT-scan, voor een nieuw, experimenteel onderzoek.´
Chronisch
´Dat gezicht van de verpleegkundige vergeet ik niet meer. Want de tumormarker was normaal en op de scan was te zien dat de tumoren kleiner waren geworden. Ze overlegde met de oncoloog en die zei dat er voorlopig even helemaal niks ging gebeuren. Nu, een jaar later, is de tumormarker nog steeds stabiel. De oncoloog vindt het wonderbaarlijk. Ik vroeg haar onlangs of ik nu beter was. Zover wilde ze niet gaan. Het is chronisch. Natuurlijk weet ik wel dat ik niet meer beter kan worden. Maar chronisch vind ik positief klinken. Dat wilde ik even horen.’
Je zou toch doodgaan?
‘Sommige mensen begrijpen er niets van. ‘Je zou toch doodgaan?’, vragen ze me wel eens. Ja, maar dat gebeurde niet. ‘Maar ben je dan beter?’. Nee, dat ook niet. Het is ingewikkeld. Ik weet niet hoe lang dit nog goed gaat. Soms denk ik dat dit zo blijft. En als het weer misgaat? Dat zien we dan wel weer. Ik weet hoe het is als je de eindjes moet losknopen. Het is goed om erover te praten en na te denken. Maar nu gaat het goed en ben ik bezig met leven. Je kunt niet elke dag denken aan de dood. Dat is leven op de toppen van je kunnen en dat houdt niemand vol.’
Lees het hele verhaal van Lenneke, 65 jaar. Lenneke heeft ook een eigen blog op kanker.nl.