Probeer van elke dag iets te maken
Een half jaar vrij
‘Een jaar lang was mijn motto: gewoon doorgaan. Ik slikte mijn medicijnen en werkte stug door als freelancejournalist voor de krant en voor tijdschriften. Pas toen ik een half jaar vrij nam, merkte ik hoe moe ik was. Moe van de pijn en de stijfheid. Maar vooral moe van doen alsof ik niet ziek was. Er moest iets veranderen.
Wat wil ik?
Ik gaf mezelf de vrijheid om te dromen over wat ik graag zou willen doen in mijn leven. Zo kwam ik tot een lijstje. Ik wilde altijd al wat met yoga doen, en ik wilde nu meer voor mensen met parkinson betekenen. Vervolgens heb ik de opleiding tot yogadocent gedaan. Dat dat ondanks de parkinson lukte, was best cool. Ik wilde yoga voor parkinson opzetten en ontdekte dat het al bestond. Nu geef ik zelf les en heb ik Yoga4Parkinson helpen uitbreiden.
Yogajuf met trillende benen
Door parkinson ga je lichamelijk steeds meer achteruit. Dat is ook psychisch zwaar om mee om te gaan. Yoga en parkinson is een belangrijke combinatie. Je wordt minder stijf en geestelijk zorgt het voor rust. Het brengt me zoveel meer dan ik had verwacht. Mijn groep met ‘medeparkies’ wordt steeds groter. Het koffiemoment na afloop is net zo waardevol als de les zelf. ‘Na jouw les vergeet ik dat ik parkinson heb,’ zei een leerling eens. En het is vast troostend dat de juf zelf ook weleens met trillende benen voor de groep staat.
Stemmetje in je hoofd
Meditatie is ook een onderdeel van de les: stilzitten en gedachten rustig voorbij laten komen. Zelf heb ik daar veel aan. Het leert me om het strenge stemmetje in mijn hoofd wat stiller te maken. Het stemmetje dat zegt dat ik altijd nuttig bezig moet zijn, dat het altijd beter kan, dat anderen het beter doen. Ik noem haar Truus. Dankzij Truus heb ik als journalist nooit een deadline gemist en had ik altijd een opgeruimd huis. Maar nu ik parkinson heb, is rust in mijn hoofd belangrijker dan ooit en negeer ik Truus.
Palliatieve zorg
Parkinson is een ongeneeslijke ziekte. De zorg en hulp die ik kan krijgen, vallen daarom onder palliatieve zorg. Dat is zorg die zich niet alleen richt op het verlichten van de lichamelijke ongemakken van de ziekte, maar ook op de psychische, sociale en spirituele gevolgen daarvan.
Achterop op de motor
Ik geniet nog volop van het leven. Als iets niet meer gaat zoals ik het graag zou willen, dan ga ik op zoek naar een andere manier. Yogales geef je normaal ‘s avonds. Maar dan heb ik nul energie. Dus startte ik een ochtendgroep. Ik wilde mijn motorrijbewijs halen, maar de linkerkant van mijn lijf is te erg aangedaan door de parkinson. Dus ga ik lekker bij mijn man achterop ritjes maken.Tussen de beperkingen door zoeken naar de ruimte, dáár ga ik voor.
Pluk de dag
Ik heb een tatoeage op mijn arm: Carpe Fucking Diem. Pluk de ‘fucking’ dag. Dat wil ik iedereen meegeven, of je nu ziek bent of niet. Probeer van elke dag iets te maken. Dit is alles wat je hebt, het is zo jammer als je het alleen maar gaat uitzitten. Geniet van echt contact met vrienden. Van verbinding. Of van met je kleinkind door het park fietsen. Waardeer de kleine dingen, want achteraf blijken dat de grote dingen te zijn geweest.’
Dominique is 56 jaar en heeft parkinson. Ze geeft yogales en schreef de boeken: ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’ en ‘Yogajuf met parkinson’. Dominique werkt mee aan een landelijke publiekscampagne over palliatieve zorg ‘Leven tot het laatst’. Bekijk hier de campagne Leven tot het laatst.