Je verlegt steeds je grenzen

Regelen

‘Blijkbaar kan ik zomaar doodgaan. Daar ben ik zo van geschrokken. Net als veel andere mensen reageer ik door iets te gaan regelen. Dat geeft je het gevoel dat je ergens grip op hebt. Ik ga me nog verder voorbereiden op mijn levenseinde. Toen ik de fatale diagnose kreeg, ben ik meteen naar de huisarts gegaan om over euthanasie te praten. Je weet maar nooit wat er gebeurt. Ik ben niet van de abrupte overgangen, maar voor het geval het me te gortig wordt, wil ik een nooduitgang. Daar moet je op tijd over beginnen, weet ik.’

Actief einde

‘Maar hoe weet ik nu wanneer ik wil dat er een actief einde aan mijn leven komt? Voor artsen is het prettig als je je daarover uitspreekt. Maar ja, wat ik nu heel erg zou vinden kan ik later misschien wel verdragen. Je verlegt steeds je grenzen, door je ziekte word je noodgedwongen heel flexibel. Mijn huisarts is een goede gesprekspartner. Zo’n verklaring is niet in beton gegoten, legt ze uit, je groeit als het ware samen naar zo’n beslissing toe.’

Plek op het kerkhof

‘Veel later, als ik in een heel goede fase beland ben, zoek ik naar grafkisten en kijk ik op het uitgekozen kerkhof naar een geschikte plek. Niet bij de spoorbaan en niet bij de weg. Ik heb nooit tegen herrie gekund. Het liefst onder een boom, half schaduw, half zon. Want ik kan altijd zo goed verbranden in de volle zon. Ik wil vogels kunnen horen én er moet plaats zijn voor mijn windorgel. Gek eigenlijk dat je blijft redeneren alsof je dan nog leeft. Je voelt en hoort als het zover is geen sikkepit meer. Maar het voelt goed om zo tot keuzes te komen.’

Jannie is 67 jaar en heeft uitgezaaide borstkanker. ‘Tussenland. Over leven met de dood' in je schoenen’ is te koop in de boekhandel.