Tweede klap
Borstkanker met kleine kinderen
‘Ik kwam in 2004 te vroeg bij de huisarts. Ik had een ingetrokken tepel, en pijn in mijn borst maar er was nog niets te zien. Te klein om te zien bleek later. Want acht maanden later was het toch borstkanker, en al uitgezaaid naar mijn lymfeklieren. Mijn zoons waren toen 11 en 14 jaar.’
Omgaan met de diagnose borstkanker
‘In die periode was het echt overleven. Naast mijn onderwijstaken deed ik wetenschappelijk onderzoek om een doctorsgraad te halen (promoveren). Ik wilde niet dat man en kinderen mij alleen nog achter de computer zagen. Het evenwicht zoeken tussen werk, ziekte en gezin was soms moeilijk. Ik ben uiteindelijk in 2010 gepromoveerd.’
Pijn bij uitgezaaide borstkanker
‘Ik zou graag nog een paar wetenschappelijke artikelen af willen maken. Maar ik weet niet of het nog lukt. Door de uitzaaiingen in mijn botten – vooral in mijn rug – heb ik veel pijn. Ik kan niet lang zitten. Ook voel ik me juist lezend soms wat suf, door de pijnstilling. Te vaak vliegen de dagen voorbij. Met kleine klusjes, in beweging blijven en veel rusten. Dan denk ik: ‘wat heb ik nou gedaan op een dag, behalve volhouden?’
Oma heeft uitgezaaide borstkanker
‘Inmiddels zijn mijn zoons volwassen, ik heb ook net een eerste kleinkind. Dat vind ik prachtig, maar soms ook wel ingewikkeld. Nog iemand om afscheid van te nemen: ik zal haar nooit groot zien worden. Maar ik geniet nu vooral van haar. Ze is een bron van vreugde en plezier. Op dit moment spreek ik mijn lievelingskinderboek voor haar in. Want de kans dat ik haar echt kan voorlezen is heel klein. Zo kan ze toch mijn stem horen als ze groter is.’
Afscheid nemen van je ouders
‘Mijn vader leeft nog, hij is 88 jaar en in goede gezondheid. Ik vind het heel erg voor hem. Hij is zijn vrouw – mijn moeder – verloren kort voordat mijn kanker terug was. Afgelopen herfst verloor hij ook zijn jongste dochter, mijn zus. Nu gaat hij mij ook verliezen. Op dit moment interview ik mijn vader, aan de hand van het boek In gesprek met je ouders van psycholoog René Diekstra. Dat is zo waardevol, je hebt andere gesprekken en ik leer mijn vader nog beter kennen. Mijn jongste zoon interviewt mij, ook naar aanleiding van dit boek. Het helpt.’
Praten over de dood
Mijn ziekte en de dood zijn geen taboeonderwerpen. Ik kan erover praten met mijn kinderen, vader, goede vrienden en natuurlijk mijn man. In het begin kwamen er veel mensen langs. Maar hoe langer je ziek bent, hoe minder het wordt. Ook omdat ik zelf minder kan. Het is zo. Daar staan onverwacht trouwe collega’s en vrienden tegenover.
Met mijn man ben ik veel weggeweest. We maken nog steeds plannen, bijvoorbeeld een reis naar Spanje. Het is niet erg als het niet doorgaat. 70% van het plezier van zo’n reis is de voorpret. Die heb ik dan gehad.’
Laatste fase van het leven
‘Bij de allerlaatste fase sta ik niet te veel stil. We denken na over praktische zaken zoals cremeren of toch begraven. Ik heb een lijst met muziek die ik mooi zou vinden bij de uitvaart en ik maak schriftjes voor mijn kleinkinderen. Met knutselwerken, liedjes en ik vul boekenkoffertjes voor later. Ik heb een euthanasieverklaring, dat voelt als een veilig vangnet.
Naast mijn oncoloog heb ik ook goed contact met mijn huisarts; zij is gespecialiseerd in palliatieve zorg. Maar het is niet nu. Nu kunnen we nog van elkaar genieten. Dus ik wil er ook niet onnodig lang bij stil staan.’
Janet is 62 jaar, en heeft uitgezaaide borstkanker. Janet is op 28 november 2023 overleden.