Ik wil sterven op mijn eigen manier

Kostwinner

‘De behandelingen voor mijn lymfeklierkanker waren zwaar: een stamceltransplantatie, veel chemotherapie en immunotherapie. Ik werd er een ander mens van. Ik kon niet meer werken en dat zorgde voor financiële problemen. Ook mijn rol in het gezin veranderde. Ik was altijd de kostwinner en de onafhankelijke vader op wie iedereen kon leunen. Dat was niet meer zo.’

Genieten van het korte leven

‘Het duurde 2,5 jaar voordat ik weer een beetje sterker werd en me – zonder hulp – beter kon bewegen. Pas na 5 jaar voelde ik me stabiel en had ik weer een plek in het gezin. Toen kreeg ik opnieuw slecht nieuws. Ik had moeite met plassen. Eerst kreeg ik plaspillen, maar een jaar later bleek dat ik uitgezaaide prostaatkanker had. De arts zei: “Ga genieten van het korte leven dat u nog heeft.”’

Hormoontherapie

‘Daar kon ik me niet bij neerleggen. Ik had al zoveel doorstaan. Na lang overleg kwam er toch een palliatief behandelplan: bestraling en hormoontherapie. De hormoontherapie was heel heftig. Ik kende de klachten van mijn vrouw, maar toen ik het zelf kreeg, begreep ik pas hoe zwaar het is. Ik had stemmingswisselingen, opvliegers en was extreem moe. Op een gegeven moment kon ik bijna niet meer lopen en had ik een scootmobiel nodig. Toen besloot ik te stoppen met deze behandeling. Het was geen kwaliteit van leven meer.’

Euthanasie bespreken

‘In die periode sprak ik met mijn huisarts over euthanasie. Ik had veel pijn, was erg moe, voelde me eenzaam en kon bijna niets meer. Ik had geen kracht meer. Wat ik moeilijk vond, was het op tijd betrekken van mijn vrouw en kinderen bij deze gesprekken. Het is heel zwaar om met je dierbaren over euthanasie te praten. Het is mijn grens, maar hun grens kan anders zijn.

Toen ik al wat dingen had geregeld, heb ik het met ze besproken. Ik heb drie kinderen en met ieder kind apart gepraat, zodat ieder zijn eigen gevoel kon uiten. Mijn vrouw vond het erg moeilijk. Na al deze gesprekken besloot ik mijn euthanasiewens een jaar uit te stellen.’

Dat jaar

‘In dat jaar moesten wel dingen veranderen. Mijn vrouw en ik wilden leuke dingen doen die nog mogelijk waren, maar ook belangrijke gesprekken voeren. Het heeft onze relatie verdiept. Ik kreeg ook hulp van het palliatieve team in het ziekenhuis. Zij hielpen mij bijvoorbeeld met goede pijnmedicijnen. Ik heb nog steeds pijn, maar het is nu draaglijk.’

Nu

‘Het jaar is voorbij. Mensen vragen soms hoe het met me gaat, omdat ze weten dat ik een euthanasiewens had. Dan zeg ik: het is nu nog niet zover. Maar ik moet ook eerlijk zijn: ik heb mijn grens aangegeven en 8 jaar leven met ongeneeslijke kanker is lang. Ik wil graag sterven op mijn eigen manier.’
 

Roger is 64 jaar en heeft lymfeklierkanker en prostaatkanker. Hij is door journaliste Antoinnette Scheulderman geinterviewd voor haar podcast ‘Het Laatste Gesprek’. Je luistert de aflevering met Roger hier (met Podimo-abonnement). Voor de promotie van de podcast sprak Eva Jinek ook met Roger. Klik op de foto voor het fragment.