De ziekte op afstand houden

‘Het begon met pijn in mijn nek en schouder. De huisarts dacht dat het klachten waren die met RSI te maken hadden. Toen voelde ik een zwelling op mijn slaap en kreeg ik een doof gevoel in mijn gezicht. Na onderzoeken kwam de diagnose: uitgezaaide longkanker. Dat was in april 2022. Ik begon direct daarna met een medicijn dat de groei van kankercellen afremt. Dat sloeg aan, binnen vier dagen voelde ik me stukken beter. Ik had wel het gevoel dat ik langs een ravijn liep, waar ik zo vanaf kon kukelen als de kanker ongevoelig zou worden voor het medicijn.’ 

Doof gevoel

‘Dat gebeurde na negen maanden. Ik kreeg een tweede doelgerichte medicatie en bestraling, maar die sloegen niet aan. Het dove gevoel in mijn gezicht nam toe en ik kreeg ook last van hoofdpijn. De uitzaaiingen in het schedelbot waren weer gaan groeien.’

‘Op een zomeravond werd ik Ineens duizelig en ik besloot eerder naar bed te gaan. Die ochtend werd ik niet wakker. In een ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Ik was in een bewusteloze slaap geraakt doordat door groei van het schedelbot de druk op het brein toenam. Ik kreeg via een infuus een vochtafdrijvend middel waardoor de druk op het brein minder werd. Na een paar uur werd ik gelukkig wakker.’

Bewuster leven

‘Mijn man en ik waren erg geschrokken. In het ziekenhuis hadden ze mijn man nog gevraagd: ‘Moeten we haar reanimeren of beademen als de situatie erger wordt?’ Ik realiseerde me dat het zomaar afgelopen kan zijn. Je gaat intenser en bewuster leven. In betere periodes lukte het me om een beetje afstand te nemen van de ziekte, zodat je er wat minder aan denkt.‘

‘Na die bewusteloze slaap ben ik bestraald en heb ik voor de zekerheid ook nog een chemokuur gekregen. De laatste kuur was in september 2024. Ik slik nog steeds medicijnen omdat het misschien voor een deel werkt. De situatie veranderde een tijdje niet - tot december 2024. De tumordeeltjes in mijn bloed waren weer toegenomen en op de MRI-scan was ook weer een groei van de uitzaaiingen te zien.’ 

Haiku

‘Het is zwaar om steeds het leven leuk te blijven vinden. Maar dat lukt me aardig. Ik hou van schrijven. Nu maak ik korte gedichten, haiku's, een Japanse vorm van gedichten maken. Met weinig woorden schrijf ik over mijn gevoel of een situatie. En ik wandel veel, maak uitstapjes met mijn man, naar een museum of een concert bijvoorbeeld.’

Koor

‘Verder zing ik graag. Dat doe ik nu in een ‘Zingen voor je leven’-koor, met anderen die met kanker te maken hebben (zie hieronder). Zingen is voor mij ontspanning. Zonder dat je de hele tijd over de ziekte praat, voel je een sterke band met elkaar. Iedereen in het koor snapt wat het is om kanker te hebben.’

Erbij horen

‘Ik heb nu een IVA-uitkering, maar doe nog steeds wat klusjes voor de universiteit. Daar heb ik 25 jaar voor gewerkt. Dat kan ik gemakkelijk vanuit huis doen. En ik ben vrijwilliger voor het ziekenhuis in mijn woonplaats en voor het KWF. Zo heb ik het gevoel dat ik er nog bij hoor. Dat ik meedoe aan de samenleving en niet stilletjes wacht op het einde.’  

Lichtpuntjes

‘Mijn leven zie ik als een wandelpad waarvan het einde nog niet in zicht is. Je weet dat je vroeg of laat het stopbord tegenkomt. Het is een pad met veel onzekerheden en soms is het een pittige wandeling. Maar er zijn lichtpuntjes op dat pad, als je goed om je heen kijkt zie je die en dat houdt me op de been. Dat kan een roodborstje in de tuin zijn, een fijn gezelschap, concerten die je bezoekt of een goed gesprek met man of vriendin, een fijne wandeling... Dat maakt het voor mij allemaal de moeite waard.’

Annemeike is 57 jaar en heeft uitgezaaide longkanker.