Er is een leven voor, en na mijn ziekte

Hernia

‘Ik had erg in 2021  last van mijn rug. Ik dacht zelf aan een hernia of spit. en was al bij een fysiotherapeut geweest. Maar het werd niet beter. Natuurlijk was ik ook wel een beetje bang. Je bent niet meer onbezorgd als je een keer kanker hebt gehad. Toen ik bij het ziekenhuis kwam, ging het snel.’

Dwarsleasie door uitzaaingen in de rug 

‘Het was al snel duidelijk dat er een grote tumor in mijn ruggenwervel zat. Zo groot dat mijn wervel brak. Ze hebben direct een groot hekwerk in mijn rug gezet omdat ik een grote kans op een dwarslaesie had.’

Palliatieve behandelingen

‘Ik kreeg weer behandelingen, maar nu palliatief. Dat het palliatief werd genoemd, was voor mij toch even schrikken. Ook al kom ik uit de zorg (Pink was bestuurder bij een ouderenzorgorganisatie), toch komt zoiets hard aan.’

Vermoeid door borstkanker 

‘Op dit moment voel ik me goed. Ik ben in die zeven jaar zeventien jaar ouder geworden. Fysiek word je ouder, ik heb sneller ergens last van. Maar daar heb ik niet zo’n moeite mee. Ik voel me niet ziek.’

Leven voor en na mijn diagnose 

‘Mijn leven is wel anders. Er is een leven voor mijn diagnose en een leven erna. Maar mijn leven erna is niet altijd slechter. Toen ik de eerste keer te horen kreeg dat ik borstkanker had, ben ik gestopt met werken. Ik had een drukke baan met veel verantwoordelijkheden. Ik kon het niet meer, en wilde het ook niet meer. 

Palliatief ziek zijn kost tijd 

‘Palliatief ziek zijn vraagt tijd. Tijd om een balans te vinden. Toen ik net gestart was met de palliatieve behandeling, was mijn arts heel blij met een ‘stabiele scan’. De kanker was niet gegroeid. Maar ik kon niet blij zijn. Ik was zo vaak in het ziekenhuis geweest, zo veel dingen gedaan, en mijn kanker was nog precies even groot. Hoe kun je daar nou blij mee zijn? Ik had tijd nodig om het te accepteren.’

Praten over mijn laatste levensfase 

‘Ik kan goed praten over mijn ziekte en wat ik wil. Met mijn arts, maar ook met mijn man en drie kinderen. Al is het altijd anders met je kinderen. Mijn man vergeleek deze tijd met ‘dansen aan de rand van een vulkaan’. Je weet dat de vulkaan uit kan barsten, maar niet wanneer. De grond rond die vulkaan is heel vruchtbaar, er groeien veel dingen in die grond. Zo voelt voor mij het leven met het einde in zicht.’

Accepteren dat ik doodga 

‘Het is voor mij nu makkelijker praten, want ik voel me goed. Maar wat als ik aftakel? Of de behandeling niet meer werkt? Daar probeer ik niet te veel mee bezig te zijn. Ik hoop dat ik dan ook weer de balans vind om daar mee om te gaan. 

Het enige geluk van deze tijd vind ik dat ik de tijd krijg om te accepteren dat ik dood ga. En dat vind ik waardevol. Ik krijg meer tijd om echt aandacht te geven aan de dingen die ik belangrijk vind.’
 

Pink is 58 jaar, en heeft uitgezaaide borstkanker