Tegen mijn ziekte vechten heeft voor mij geen zin

Uitlaatklep

‘Ik schrijf al negen jaar elke dag een stukje. Ik had toen al prostaatkanker. In het begin schreef ik veel over mijn familie. Ik kom uit een warm en groot gezin. Om ook over mijn ziekte te schrijven, is voor mij logisch. Het is ook wel een uitlaatklep. En ik beschrijf veel van wat er gebeurd in mijn leven, maar natuurlijk schrijf ik ook veel niet.’

Omarmen

‘Ik heb mijn ziekte al snel geaccepteerd. Ertegen vechten heeft voor mij geen zin, ik omarm het liever. Niet omdat ik ziek wil zijn, maar omdat dit schijnbaar mijn pad is. Het kan iedereen overkomen, dus waarom mij niet?’

Hoofdrol

‘Mijn ziekte speelt geen hoofdrol in mijn leven. Ik ben al meer dan tien jaar ziek, ik wil niet dat het zo lang een hoofdrol is. Maar soms kan het niet anders. Laatst werd ik heel erg ziek. Ik had hoge koorts en had heel veel pijn. Samen met mijn vrouw besloot ik eerst thuis af te wachten, ik had dit vaker gehad.

Maar de pijn werd niet minder. Ik kon niet meer bewegen van de pijn, alleen maar stilzitten of liggen. Ik wilde naar het ziekenhuis, en net zolang blijven tot de pijn over was. Samen met mijn vrouw ben ik naar de Spoedeisende hulp gebracht. Na onderzoeken bleek dat de pijnstiller die ik kreeg niet goed werkte met een ander medicijn. Ik kreeg morfine en dat hielp direct.’

Invloed

‘Nu heb ik geen pijn meer, maar ik beweeg niet zo snel. Ik moet de tijd nemen voor dagelijkse dingen. Pijn heeft veel invloed op je. Toen ik zo veel pijn had, waren mijn blogs ook wat negatiever.’

Dochter

‘Ik heb een dochter van bijna 16 jaar, een tiener. Die leeftijd vind ik geweldig, ik geniet intens van haar. Soms stelt ze wel eens een directe vraag en daar geef ik altijd eerlijk antwoord op. Ook als ik het antwoord niet weet, dan zeg ik dat. Zij gaat naar een groep van kinderen en jongeren met een ouder met kanker. Dat vind zij heel fijn. ‘Ik ben daar geen uitzondering’ zei ze toen.’

Toekomst

‘Ik denk niet te veel na over de toekomst. Natuurlijk hebben we het weleens gehad over de allerlaatste fase, maar verder dan waar ik wil sterven zijn we nog niet gekomen. We hebben ook nog geen kist of zo uitgezocht. Daar ben ik nog niet. Ik ben niet bang voor wat komen gaat, wel nieuwsgierig.’

Palliatief

Met het woord ‘palliatief’ heb ik moeite. Als je praat over palliatieve zorg, lijkt het alsof mensen op een bepaalde manier over je gaan praten. Je wordt niet meer beter, je bent patiënt dus je hoort er niet helemaal meer bij. Terwijl, we gaan allemaal dood. Ik heb ook een sterk gevoel dat het mijn tijd nu nog niet is. Ik kan nog wel even mee.’

Ate is 71 jaar en heeft uitgezaaide prostaatkanker. Je leest zijn blog hier.