Mijn vak is mijn hart

Boze droom

‘De dag dat we te horen kregen dat ik niet meer beter zou worden was als een ‘boze droom’. Maar mijn dokter stelde me meteen gerust: ‘over 4 weken zit je hier heel anders.’. Ook zei ze dat ik zeker nog een paar jaar te leven had. Dat gaf ons hoop.’

Palliatief behandelplan

‘We begonnen aan een behandelplan en de dokter had gelijk. Ik voelde me na 4 weken ook veel anders. De pijn in mijn maag – waar ook uitzaaiingen zitten – was minder. Ik had weer meer hoop en kracht om te leven. En het helpt dan dat de behandelingen aanslaan. De tumormarkers in mijn bloed daalden en ik voelde me naar omstandigheden goed.’

Palliatieve zorg verpleegkundige

'Via de thuiszorgorganisatie heb ik ook contact met een verpleegkundige gespecialiseerd in palliatieve zorg. De thuiszorg komt regelmatig langs om anti-hormonale therapie tegen de kanker bij mij in te spuiten. Eerst vond ik dat lastig, maar nu vind ik het fijn dat de palliatieve zorg verpleegkundige af en toe langs komt. Het helpt mij om met haar te praten over mijn angst, verdriet, onzekerheid en teleurstellingen.'

Wanneer?

'Ik vind het soms nog wel lastig om met mijn gezin te praten over de toekomst. Want wanneer doe je dat precies? Nu voel ik me nog prima, maar je wil ook niet te laat zijn. Ik schuif de dood nu nog voor me uit.'

Alpe d'HuZes 

'Met het gezin zijn we bezig met voorbereidingen van de Alpe d'HuZes. Tijdens dit evenement fietsen, rennen of wandelen mensen de berg Alpe d’Huez op om geld op te halen voor kankerbestrijding. Het voorbereiden voor dit evenement doen we samen als gezin. Dat voelt verbindend. 

Soms hebben we dan ook samen verdriet: het gaat niet alleen om geld ophalen. We doen dit voor mij omdat ik niet meer beter kan worden van kanker. Het helpt ons om samen een mooie herinnering te maken voor als ik er niet meer ben. Dat geeft dan verdriet.'

Verzorgende IG

'Op dit moment werk ik nog twee ochtenden als verzorgende IG in de wijkverpleging. Mijn vak is mijn hart, ik wil graag voor mensen zorgen die dat nodig hebben. Op mijn werk weten mijn collega’s dat ik ongeneeslijk ziek ben, maar voelt soms bijna gewoon. Collega's vinden het vaak moeilijk om te vragen hoe het echt met me gaat. Een volledige route van 5 uur rijden lukt me niet meer, dat is te vermoeiend. Maar stoppen met mijn werk wil ik echt nog niet.'

Zin

'Mijn werk geeft mijn leven ook zin. Ik weet dat ik van betekenis ben voor patiënten of hun naasten. Ik vind het ook niet moeilijk om bij mensen te komen die zelf ongeneeslijk ziek zijn, of in de stervensfase zitten. Want ik weet uit eigen ervaring hoe fijn het is als zorgverleners bij je thuis komen. Daarom wil ik er nog heel graag voor een ander zijn.'

Negatief

'Ik vind het wel lastig als ik bij iemand kom die heel negatief is. Bijvoorbeeld heel erg veel klaagt of direct boos is als je 10 minuten te laat bent. Heel onaardig doen kan mij erg raken. Dan kan ik soms zomaar in huilen uitbarsten in mijn auto. Dat wil ik niet meer. Gelukkig kan ik dat goed aangeven op mijn werk, en gaan deze patiënten naar een andere collega.'

Er gewoon zijn

'Ik vind het niet moeilijk om bij mensen te komen die sterven. Je bent als zorgverlener in zo’n fase zo belangrijk. Al doe je misschien niet altijd heel veel maar je bent er gewoon. Naast iemand zitten. Of de hand op de schouder van de partner. 

Ik heb ook wel dingen gezien die ik niet voor mezelf zou willen. Kinderen vinden het vaak moeilijk om afscheid te nemen van hun ouder. Zij willen vaak nog tijd rekken of nog een behandeling in de terminale fase, wat de patiënt niet meer helpt.  Dat zou ik voor mezelf niet meer willen.  Als het geen zin meer heeft, en ik niet comfortabel ben in de laatste fase, hoeft rekken van het leven van mij niet meer.’
 

Henriëtte is 64 jaar, en heeft uitgezaaide borstkanker.